Jonida Roli - Përkthim

Poezi

Salvatore QUASIMODO (Nobel)

Përgjigje tjetër

Po ç’kërkoni ju morra të Krishtit?
Nuk ndodh asgjë në botë dhe njeriu
Shtrëngon akoma shiun në flatrat e tij
Prej sorre e thërret dashuri dhe papërkulshmëri.
Për ju nuk mungon gjaku
Nga përjetësia. Vetëm delja
I përdridhet rikthimit të saj me kokën
E thatë dhe syrin e kripur.
Por nuk ndodh asgjë. Dhe tashmë është myshk
Kronika në muret e qytetit
Të një arqipelagu të largët.


Thanatos Athanatos

E pra duhet të të mohoj, Zot
I tumoreve, Zot i lules së gjallë,
Dhe të fillojmë me një “jo” gurit të
Errët “Unë jam” dhe të pohojmë vdekjen,
Dhe mbi çdo gur varri të shuajmë të vetmen
Siguri tonën: “Thanatos Athanatos”?
Pa një emër që të kujtojë ëndrrat,
Lotët, shkëndijat e këtij njeriu
Të thyer nga pyetja akoma e hapur?
Dialogu ynë s’flet; bëhet
Tani e mundshme absurdja. Atje
Përtej tymit të mjegullës, brenda pemëve
Vigjëlon pushteti i gjetheve,
I vërtetë është lumi që shkel në brigje.
Jeta nuk është ëndërr. I vërtetë njeriu
Dhe e qara e tij xheloze e heshtjes.
Zot i heshtjes, hape vetminë.


Oboe somerso

Dhimbje therëse, vonoje dhuratën tënde
Në këtë orën time
Të braktisjeve frymore.

Një oboe e ngrirë ribelbëzon
Gëzim gjethesh të përjetshme,
Jo të miat, dhe të harruara;

Tek unë bëhet mbrëmje:
Uji perëndon
Mbi duart e mia të mbuluara me bar.

Flatra lëkunden në qiellin e venitur,
Të paqëndrueshme: zemra shpërngulet
Dhe unë jam i shpërndarë,

Në ditët e një gërmadhe.

Dhe është menjëherë mbrëmje.

Çdokush qëndron vetëm në zemrën e tokës
I qarkuar nga një rreze dielli:
Dhe është menjëherë mbrëmje.


Engjëj

E humbur çdo ëmbëlsi e jetës tek ti,
Ëndrra le të ekzaltohet; bregu i panjohur përballë
Të të vijë përpara ditës,
Këto ujëra të qeta sapo lëvizën,
Dendësi engjëjsh të pemëve të gjelbra në qarkim.

E pafundme të qoftë; e kaloftë çdo orë
Në kohën që shfaqet si e përjetshme,
Qeshje rinie, dhembje,
Ku në fshehtësi kërkoje
Lindjen e ditës dhe natën.


Poezi dashurie

Era përvidhet e ekzaltuar dhe sjell
Gjethe mbi pemët e Parkut,
Bari është tashmë përqark
Mureve të kështjellës, barkat
Prej pluhuri radhiten mbi Kanalin e Madh.

E acaruar, e çakorduar është një ditë
Që kthehet nga ngrica si një tjetër,
Proçedon, dëshiron. Por je ti dhe nuk ka kufij:
Dhunon atëhere vdekja e palëvizshme
Dhe përgatit shtratin tonë prej të gjallësh.


Metamorfozë

Në urnën e shenjtorit
Të vdekurit piqen,
Zemra ime me ta.

Mëshirë për veten
Në lëngun e fundit që ka toka.

Lëviz në xhamat e urnës
Një ditë pemësh liqenorë;
Më shkreton heshtja e errët,
Shenjtor i panjohur: binjakëzohem
Me farën e humbur, larva të gjelbra:
Pamja ime i është atyre pranverë.

Lind një kujtim errësire
Në fund të puseve të muruar,
Një jehone këmbanash:

Është relikja jote
E pllakosur.


Amen

Për të dielën në Albis

Nuk më ke tradhëtuar, Zot:
I çdo dhimbjeje,
Jam krijuar para lindjes.


Pemë

Nga ti një hije shkrihet
Që sikur vdes timen
Dhe pse në ideal luhatet
Ose shkatërron ujin e freskët kaltërosh
Në bregun e Anapit, ku do të kthehem sonte
Që më shtyn marsi hënor,
Tashmë me bar të pasur dhe flatra.

Jo vetëm hijes së gjallë,
Që toka dhe dielli janë dhuratë e ëmbël e ujit,
Të ka bërë të re çdo thellësi,
Ndërsa unë kërrusem e thahem
Dhe në fytyrë prek lëvozhgën tënde.

Nga rrjeta prej ari
Nga rrjeta prej ari varen merimanga të neverithshme.