Nazmi Roli

MIZËRI MILINGONASH BIZANTINE


Në mjegull humbe, Margeritë


Një krah shpendi sec u shkund
Dhe brofi tutje, ra në pritë.
Kur vjeshta thuajse u bë shkrumb,
Në mjegull humbe, Margeritë.


Në kopshte bryma pastaj u var
Dhe heshtja paksa u trondit.
Me gjethet iku hapi i saj.
Në mjegull humbe, Margeritë.


Gjithë ëmbëlsinë që mbrëmja kish
Me yllin në teh u rrëzëllit.
Ajo dhe zjarri, dhe ngrica ish.
Në mjegull humbe, Margeritë.


Ku shkuan udhët, c’trajtë hollake
Mori hëna dhe u platit?
Nën thundër dreri e maskë nate,
Në mjegull humbe, Margeritë.


Akuarel

Pemët sonte përqafuar
Si të ishte dashuria.
Lidhur gjethe, lidhur duar,
Sa e marrë marrëzia!


Pastaj hëna do të dalë
Si një cupkë lozonjare.
Duke zbritur nëpër shkallë
Do të thyhet si gastare.



Deti Mesdhe

Prej kohësh është mbytur imazhi i kthimit
të Uliksit,
Por akoma s’e di në c’brigje
E ka nxjerrë dallga:
Në jam në Sicili
A Spanjë.



Te Deum

Një vend i vlefshëm, vlera e të gjithë sendeve
Me shkëlqim të errët e plasaritje.
Ajo c’ka ka mbetur
Është pluhur.
Fjala është për sendet që janë
Më shumë se sende.
Ndërmjet tyre s’ka korridore, asnjë shtegdalje,
Dhe njeriun e zë nata në udhë.
Një send mbi krye,
Një send nën krye. Te Deum.
Kënaqësi të vogla shtypëse në duar,
Si të thuash të njëjtën gjë efemere,
Parfumi i dafinës, priftëresha të gabimit,
Rrëshirë, dihatje, c’ka instikti
I hardhucës të kujton ledhatimin.
Pushteti i sendeve mbi krye,
Nën krye. Arketipi. Vec gjaku i statujës
Ngjit shkallë errësire.



Mizëri milingonash bizantine

Humbim për të fituar
Atë që humbin,
Këtu ku ditët
Kafshohen me netët.
Të sharë, të shtyrë e të pështyrë
Me njëri-tjetrin,
Thua të denjë për të ngritur
Monumentin e turpit.


Ku janë simbolet, burrat e mëdhenj?
Mizëri milingonash bizantine
Sillen e përsillen në kafkat e të gjallëve.
Prostituta që lindin bija prostituta,
Kurse atdheu në gojë qensh.
A thua do të bëhemi në shekullin tjetër?
Det i zi,
Ujë i qelbët!



Fshatari mendon

Fshatari mendon për tokën si për gruan
Që e lë shtatzënë.
Mendon për shiun mikroskopik
Që u bë fëmija i verës,
Për breshkën këmbështrembër që në gardhin
E fqinjit hëngri pesëmbëdhjetë vodhëza të qullta.
Duke shkelur mbi lulet, i gjakderdh
Të katrën, të verdhën.
Mendon për statujat e vjeshtës, mullarët
E përgjumur, me lopën flet në dialektin e qepës.
Qeverisës mbi qenin, instiktiv, te guri
I pleksur me natën sheh një macok që përmjerr.
Fshatari shumë pak mendon për njeriun.



Nga libri i verës


1.

Ti s’ekziston, shpirt pothuaj,
Por je ajo që duhet të jesh:
E përhapur si vjeshta që s’është e huaj
Mbi kalldrëmet me grumbuj resh.


Vërtet mosqënie, vërtitesh e grish
Zjarrin e xixëllonjës, të sundojë
Frikën përpirëse që e ngrys
Shenjën e gjethnajës së pagojë.


E përkryer, por nuk je pylli
Me flokë mbrëmje, të prekesh
Si gjërat e tjera prej hiri,
Shpirt pothuaj, pothuaj të heshtësh.

2.

Kërmilli i përjetshëm e ngjiti lëvoren
E zymtë si bakër me frikën në kurriz.
Ra shiu mandej në vijat e fletores
Dhe shkrimi i bojës së dheut u prish.


Të pashë si e mbajte frymën, kur vera
Ishte fustani yt me lule nëpërke.
Harbimi këndellës përzhiti, sa pak gjëra
Mësova të di për guralecët e gjestet.


Shtrirë në brinjë të hijes, e përhumbur
Pe të rrëzohët purteka e murit të gëlqeres.
Kushedi c’gur thërrmohej dhe si të jam dukur,
Sepse ti e pëlqeve helmin e gjarprit të verës.

3.

Verës që shkoi, atje larg,
Dy vetë u bënë një kurm.
Ajo kokën e mbështeti një cast.
Ai puth, ai puth, ai puth.


Gjë tjetër për të thënë s’kishin,
Harresa rrinte në hije.
Shija e ëmbël e mishit
Dhe nëpërka me trëndafil mbi krye.


Gjineshtra po i thurte shportat,
Shtëmbat zbraseshin njëra pas tjetrës.
Ai puth, ai puth, gjersa kokrrat
I nxiu manaferra e verës.