Dirista Roli - Poezi

Rivabella në Gallipoli

Valë ndër valë,

Fjalë pa valë.

Deti në mes të qiellit

Më shurdhoi në vesh.

Valë ndër valë,

Fjalë pa valë.

Rëra e ngjeshur në trup

Më mallëngjeu në lot.

Valë ndër valë,

Fjalë pa valë.

Gaforrja e shtrydhur në gji

Më pikoi drejt në sy.

Valë ndër valë,

Fjalë pa valë.

Hëna e plagosur me thikë,

Unë shëmbëlltyrë mbi krye si hi.

Valë pa valë,

Fjalë pa fjalë.

Unë bëhem agim,

Ti, plazh me shkumë i shplarë.

Atë e bijë

Kushtim

Ti je zheloz,

Unë e lumtur.

Rritesha,

Mjegull fëmijëria.

Për ty

Braktisej e ardhmja.

Kjo rrugë e përkryer,

Dimër e verë na ndajnë.

Këtë vjeshtë,

Pas gjymtyrëve të kalbur

Do të shpall festën e shiut.

Përqafomë e shoqëromë

Në altarin e vjeshtës.

Për të mos qenë kalldrëm i tharë,

Fëmijërinë time s’e ke humbur.

Kërkoje, fshehur

Në xhepin e djathtë

Të asaj xhakete.

Falma këtë mallëngjim!

Engjëll

Ngado që të marr frymë

Ti më qëndron në anë:

Nga e djathta.

Cdo mëngjes një lule maji

Zbret me kacavjerrje në ëndrra

Të rrëmujshme me parmakë

Lyer në të errët.

Nga e majta,

Druri i thatë përhapet

Në proverba latinë.

Zot, na ruaj

Nga perënditë e zhgënjimit!

Elegji për Katulin

Elegjia e pestë

Më kujton shqisën e dhjetë të ngrohtë,

Duke dëgjuar natën natyrore të komedive,

E pasqyruar te pemët,

Pemë të murosura

Te vargjet prej një mijë puthjesh.

Lojë fëmijërie

Ra hëna në pus të thellë.

Është lojë fëmijërie,

Që unë kam bërë kur isha e vogël

Dhe krenare.

Rënkimi i errët i kovës ngjitet lart

Dhe uji përgjysmohet një ditë

Vetvetiu.

Një natë tjetër shihet

Hëna me kujtesë të humbur.

Është rikthyer në origjinë vajze,

Me hapat e mia.

Atdheu

Djepi i zogut

Një ngjyrë

E shkatërruar me të tjerat.

Atdheu,

Dy duar të ëmbla

Të mbledhura bashkë

Në shëmbëllim foleje.

Vjeshta

Nuhat erën e gjetheve të vizatuara

Të pemëve hijemëdha.

Në kujtimin e hidhur

Si të jesh ngjyer befasisht

Në rrënjë, shokë me damarë të gjatë,

Që preken, nxiten fshehurazi.

Në forma të vrenjtura qielli,

Flori në buzë, mish i dridhur,

Krifë e artë e zhvendosur në eter,

Muaj të gjërë blu,

Nyje që na lidh.

Ule velën, velën, velën...

Për të zbuluar së fundmi lakoret

E ëmbla vjeshtore.

Veshje të freskëta që drithërojnë

Kurrizin,

Gufojnë nga brinjët shira të largët.

Vdekje indiane

Tamburet trokasin

Në ritëm.

Në skadim tymi

Në vatrën e shuar.

Jeta nuk është erë që trembet,

Pëshpëritje pa zhurmë,

Por hi zogjsh të përhimtë,

Që mbulojnë

Plagët në zemra të djegura.

Skenë

Shkrihesh

Në plate

Të një publiku të fshehur

Pas një magjie.

Unë të përziej

Me vallëzimin e bletëve,

Fluturake të lehta.

Dukesh një zog me krahë

Të shpalosur

Dhe unë jam ajri

Që të ngre në lartësi.