Te Deum


Një vend i vlefshëm, vlera e të gjithë sendeve
Me shkëlqim të errët e plasaritje.
Ajo c’ka ka mbetur
Është pluhur.
Fjala është për sendet që janë
Më shumë se sende.
Ndërmjet tyre s’ka korridore, asnjë shtegdalje,
Dhe njeriun e zë nata në udhë.
Një send mbi krye,
Një send nën krye. Te Deum.
Kënaqësi të vogla shtypëse në duar,
Si të thuash të njëjtën gjë efemere,
Parfumi i dafinës, priftëresha të gabimit,
Rrëshirë, dihatje, c’ka instikti
I hardhucës të kujton ledhatimin.
Pushteti i sendeve mbi krye,
Nën krye. Arketipi. Vec gjaku i statujës
Ngjit shkallë errësire.