Udhëtoj i vetëm

Tregim

Jonida Roli


Hapa derën kryesore të apartamentit të saj dhe bëra disa hapa. Në një çast, ajo doli nga dhoma dhe me një buzëqeshje të ëmbël m’u vërsul në krahë. I mora erë flokëve të saj duke hapur flegrat e hundës dhe aroma e tyre më trullosën. Më pas, i lëshova krahët e saj nga të miat dhe i fola lehtë:
- Do të nisem pasdite, Irena. E kam prerë tashmë biletën.
- Por, e kishim biseduar që do e harronim këtë udhëtim, – më tha dhe u vrenjt në vetulla.
- E di, e di këtë, por ndryshova mendje. Ky udhëtim është i rëndësishëm për mua. Të lutem të më kuptosh!
- Nuk mundem, Isak! Po e shkel tashmë fjalën tonë. E biseduam gjatë që do i vinim kapak këtij udhëtimi e ti më thua që sot pasdite do të nisesh!
- Do të kthehem shumë shpejt!
- Që do të kthehesh shumë shpejt e kam të qartë, por se ç’kam një parandjenjë...
- Ç’lloj parandjenje, Irena?
- Nuk arrij ta kuptoj, nuk di të ta përcaktoj, por di vetëm që më ngacmon brenda meje.
- Mos u beso këtyre gjërave, e dashur. Unë do të nisem, do të mbaroj ato punë për të cilat po shkoj dhe do të jem sërish në këtë vend, ku po gjendemi në këto çaste, së bashku. Je dakort, Irena?
- Nuk di ç’të të them më, Isak. Nuk dua që të shkosh. Ose, përse nuk më merr dhe mua me vete?
- Jo, jo, nuk është mendim i mirë ky!
- Atëherë, shko! Shko dhe mos harro të kthehesh sërish tek unë!
- Të premtoj, Irena!
Ashtu siç hyra, dola. Por këtë herë edhe mua më ishte krijuar një boshllëk në stomak. Ndoshta ngaqë do e lija atë vetëm ose ajo më kishte ngarkuar me emocionet e saj. Nuk i kushtova shumë rëndësi dhe vazhdova rrugën time që tashmë kisha nisur.


Në aeroport, ndërsa po kaloja bagazhet e mia, papritur, para fytyrës m’u shfaq një djalë me një pamje të frikshme. Por, pasi e vërejta me vëmendje, nuk dukej më i frikshëm, por ishte më tepër si një narkotik, i palarë dhe i parruar. Kapërceva chek-in - in dhe u drejtova për në korridorin e ngushtë. Ajo pamje më ndiqte nga pas. Zvogëlova ritmin e hapave dhe në heshtje dëgjoja ato të tijat që më ndiqnin në distancë. Më në fund gjendem në bordin e gjerë të avionit, të mbushur me pasagjerë të tjerë. U çlirova dhe mora frymë thellë, sepse në të vërtetë më frikësoi disi ajo përndjekje. Avioni për në Paris u nis dhe unë fillova të mendoj proçedurat dhe takimet që duhet të bëj atje. Dhe, pasi të mbarojë gjithçka këtu, do të kthehem pranë Irenës dhe do i jap një drejtim përfundimtar jetës sime me të. Do të ndërtoj një jetë normale. Është hera e fundit që bëj udhëtim i vetëm. Nuk më pëlqejnë dhe as më shijojnë më në vetmi. Kësaj radhe nuk mund t’i shmangesha dot, por gjërat do të ndryshojnë. Me kokën plot mendime, nuk e kuptova që koha kishte rrjedhur dhe pas pak do të uleshim në pistën pariziene.
Mbaroj proçedurën rutinë aeroportuale dhe më në fund gjendem jashtë saj. Fatmirësisht, pranë më gjendet një taksi dhe i bëj shenjë të më afrohet. Sapo hipi në atë makinë, në cep të trotuarit, pranë meje, shfaqet sërish pamja e atij djaloshit narkotik. “ Po ky, ç’dreqin bën këtu!Unë jam në Paris tani, më ka ndjekur nga pas?!”- mendoj me vete i hutuar dhe zhytem më thellë në poltron, ndërkohë që i them shoferit të niset. Makina lëviz dhe i afrohemi atij. E shoh me vëmendje pamjen e tij të heshtur, por edhe ai më ngul sytë përtej xhamit, i palëvizur.
“Oh, Perëndi! Ç’do të thotë kjo?! Ai mund të më njohë, ç’lidhje ka kjo tani?! Ndoshta është rastësi, mund të jetë pasagjer si unë, ose ndoshta i kujtoj dikë e më përndjek pa ndonjë qëllim, ehhh!...” – i them vetes, por nuk gjej dot një përgjigje ta shpjegoj situatën, kështu që dorëzohem ta lë pa përgjigje dhe mendoj për punët e mia. Bie telefoni në xhepin tim dhe Irena ma zhduk menjëherë këtë ndjenjë ankthi që më kishte kapur.

Pas shumë vërdallosjesh , mbaroj disa punë dhe tashmë është bërë darkë. Kthehem në hotelin ku jam akomoduar. Para se të ngjitem lart në dhomë, mendoj të hyj për disa çaste në lokalin e katit të parë. Por, sapo hedh këmbën e parë në pragun e saj, atje tej, në gjysmë dritë dhe pranë barit, më shfaqet sërish ajo fytyrë, ai narkotiku. Këtë radhë marr guximin dhe me vrull i shkoj pranë.
- Kush dreqin je ti? – i them duke i lëshuar frymën e rëndë para fytyrës dhe e zë për xhakete.
Ai nuk flet por vetëm më vëzhgon thellë në sy.
- Përse nuk flet? Më kupton? E kupton gjuhën time apo di vetëm të ecësh e të më ndjekësh?
Sërish heshtje. Këtë herë e zë nga krahu dhe e mënjanoj duke e shtyrë që të më largohet. Për çudi ai bën rezistencë dhe qëndron në vend.
- Ç’dreqin kërkon nga unë? – i them në formë kërcënimi në veshin e tij të djathtë.
- Ty! – më thotë.
- Ah, fliske atëherë! Dhe më kupton shumë mirë! Edhe një herë po të pyes: ç’kërkon nga unë që më përndjek kudo ku unë shkoj?
- Dua të hakmerrem për diçka, duke të ta bërë jetën ferr! Ti ke dikë që më përket mua. Ajo është vetëm e imja dhe së shpejti do të ta marr! – përgjigjet ai.
- Ku do të dalësh? Kush është kjo "ajo"? - e pyes i irrituar.
- Irena! - më përgjigjet i qetë.
- Si? Ç’ishte kjo? Je gjë i çmendur që më kërcënon kaq haptazi në jetën time? – e pyes, por nuk marr më përgjigje, sepse sapo unë hedh sytë në një tjetër pikë të lokalit, ai ishte zhdukur.
Turbullohem krejt dhe fryma tashmë më rëndon më shumë sesa veshjet që kam mbi trup. Ngjitem për në dhomën time me vrull dhe mbyll derën me çelës. Jam i sfilitur dhe gjëja që kërkoj më shumë është një gjumë i qetë dhe i rehatshëm.


Në mes të natës ngatërrohem midis ëndërrës dhe realitetit. Më del gjumi i trembur dhe ngrihem. Jashtë dhomës dëgjoj një zhurmë të lehtë dhe kollitje. Ndoshta janë klientë të tjerë që kalojnë nëpër korridor. Ngrihem në këmbë dhe shkoj nga dritarja. Ajo është gjysmë e hapur dhe perdja fluturon jashtë saj. Unë nuk e kam hapur atë! Atëherë, ndez dritën dhe hedh sytë përqark. Ndez një cigare dhe tashmë gjumi është zhdukur. Nata kalon dhe unë qëndroj duke bluar në mendje i ulur mbi shtrat.
Në mëngjes herët më telefonon sërish Irena.
- Isak! – më thotë ajo zëprerë.
- Po, Irenë, jam mirë, pas pak do të dal të mbaroj dhe punët e fundit e do marr avionin e parë të kthimit.
- Dakort, Isak, por duhet të të them diçka tjetër!
- Çfarë është? – pyes i hutuar.
- Mbrëmë në shtëpinë time ka ndodhur një lëmsh, ohhh, nuk di nga t’ia filloj, dikush ka hyrë në shtëpinë time dhe ka kthyer gjithçka përmbys. Për fat të mirë unë nuk kam qenë këtu, por kam ndenjur tek prindërit e mi...
- Çfarë?! Si? – e pyes i hutuar.
- Dua të di në ka ndonjë gjë që të shqetëson ty, apo ndonjë gjë që kërkojnë nga ti, sepse unë nuk besoj të jem ndonjë problem.
- Irena, po ndodh diçka që nuk po e kuptoj. Edhe unë jam i shqetësuar, por nuk di të jap një zgjidhje.
- Unë do të qëndroj tek prindërit e mi derisa ti të kthehesh Isak, por bëj kujdes. A të pata thënë që kam një parandenjë të çuditshme për këtë udhëtim? Tani që je larg, e bën më të vështirë gjendjen.
- Rri e qetë Irena, sonte do të kthehem. Do e zgjidhim bashkë këtë çështje.
- Dakort! Po të pres atëherë.

Marr gjërat e mia dhe largohem menjëherë nga hoteli. Sapo dal në trotuarin e gjërë për të pritur një taksi, papritur një makinë e zezë vjen pranë meje dhe me një shpejtësi marramendëse ngjitet mbi trotuar dhe më përplas. Rrëzohem shakull në tokë. Pas një çasti shoh shumë koka njerëzish mbi mua dhe më pas humbas ndjenjat.
Zgjohem dhe e gjej veten në spital të lidhur me tuba nëpër krahë.
- Sa është ora? – pyes.
- Tre e pasdites! – përgjigjet një infermiere.
- Nuk duhet të qëndroj këtu! Duhet të ngrihem, të marr avionin e të kthehem në vendin tim! – them dhe përpiqem të çlirohem.
- Jo, ti nuk mund të lëvizësh! Nuk thua shyqyr që je gjallë? Me tërë atë përplasje mund të kesh probleme celebrale, – më kthehet infermierja dhe më shtyn me forcë trupin për t’u shtrirë sërish.
- Ti nuk kupton! Duhet patjetër të largohem nga këtu. Më pret e fejuara në shtëpi dhe mund të jetë në rrezik.
- Ti nuk po kupton! Nuk mund t’i hipësh avionit në këtë gjendje!
I gjendur i pashpresë për të lëvizur, marr telefonin dhe formoj numrin e Irenës. Menjëherë më përgjigjet e ëma e saj.
- Isak! – më thotë me zë të dëshpëruar.
- Ku ndodhet Irena? Dua të flas me të!
- Isak, Irena ka që në mëngjes që s’është kthyer. E dërgova unë për një porosi, por nuk ka ardhur. Telefonin e ka lënë këtu dhe nuk di se si të kontaktoj me të.
- Ç’do të thuash që nuk ka ardhur akoma? Duhej të ishte kthyer, apo jo?
- Po, më tha se do të kthehej shpejt, gjë që akoma nuk e ka bërë. Ku ndodhesh Isak, jam e frikësuar, pastaj shtëpia e saj sot në mëngjes....
- Unë jam akoma në Paris, madje në një spital. Më kanë përplasur që në mëngjes me një makinë në trotuar. Nuk di si të veproj, nuk mund të ngrihem dot të marr avionin e të nisem direkt!
- Isak, ç’po ndodh?
- Nuk e di, as nuk e kuptoj!
- Atëherë, po lajmëroj policinë. Ti qenke larg akoma.
- Menjëherë! Lajmëro menjëherë policinë!
Mbyll telefonin dhe më krijohet një marramendje dhe sërish humbje të ndjenjave.

Zërat e dy infermiereve më zgjojnë të nesërmen në mëngjes. Brof menjëherë dhe përpiqem të ngrihem në këmbë, por duart e tyre më mbërthejnë që të mos lëviz.
- Ju nuk kuptoni! Duhet të largohem menjëherë! – u them.
- Jo, ti nuk do shkosh gjëkundi! Je shumë i dobët, mund të rrëzohesh në rrugë! – më thotë njëra dhe më shtrëngon njërin krah që të lidhë sërish tubat që sapo i kisha zbërthyer.
- Je i trembur! – shton infermierja tjetër.
- Unë nuk i përkas këtij vendi. Jam i huaj dhe duhet të kthehem në vendin tim. Koha nuk pret! – i shpjegoj, por vërtet jam aq i dobët në rezistencë fizike saqë edhe fjalët më krijojnë lodhje.
Zgjatem pak dhe tërheq telefonin. I telefonoj Irenës. Asnjë përgjigje. Tentoj sërish. Sërish asnjë përgjigje. “ Ku jeni” – mendoj me vete. Marr frymë thellë dhe përsëris thirrjet. Sërish asgjë. E hedh telefonin te këmbët e mia dhe zgurdulloj sytë. Tek dera më shfaqet sërish pamja e narkotikut. Nuk arrij ta kuptoj nëse është haluçinacion, apo ai është vërtet aty.
- Infermiere! Infermiere! – thërras me aq zë sa më lejonin fuqitë.
Por, ato sapo kishin ikur dhe do të ndërronin turnin.
Vrojtoj sërish nga dera dhe figura e tij më është turbulluar. Nuk shoh qartë dhe nuk kuptoj më nëse është pikërisht ai apo diçka tjetër që më ngatërrohet në mendje.
- Kush je? Kush dreqin je ti? Çfarë kërkon nga unë? Pse nuk përgjigjesh? – e pyes, por pa marrë asnjë përgjigje.
Ndërkohë, ndjej dhimbje të tmerrshme të kokës dhe hundët njomen me gjak. Shikimi më turbullohet dhe me vështirësi shtyp butonin e urgjencës. Në një frymë vrapojnë drejt meje tre infermiere të tjera dhe i ulërijnë njëra-tjetrës për të vepruar me shpejtësi mbi trupin tim.
- Dua të shkoj te Irena! Duhet të nisem për tek ajo! Duhet ta kisha dëgjuar atë kur më tha që të mos e marr këtë rrugë të mallkuar! Më ndihmoni të shkoj tek ajo! Më ngrini, më ngrini nga shtrati! – u them tre infermiereve me zë të mekur dhe të ngaldatë, ndërkohë që ato merren me mua dhe i flasin njëra tjetrës.

Bip-i i përsëritur i aparatit sipër kokës sime më çjerr në tru dhe ndiej se një pjesë e madhe e fuqive të mia po merr arratinë. Zë njërën dorë të infermierës që më ndodhet pranë dhe e shtrëngoj. Mbyll sytë rëndshëm dhe kuptoj se mendja ime po fillon të zbardhet si një letër formati dhe jeta reale po shndërrohet vetëm në një pamje hijesh dhe pakuptimshmërie.
" Ky është fundi im!" - mendoj dhe lëshoj trupin.

Mbarimi i Shkollës

Maya Angelou

Tregim

Përktheu: Jonida Roli


Dikur, një grua e bardhë nga Teksasi, e cila e quante veten një femër liberale, më pyeti për vendbanimin. Kur unë i thashë se ndodhet në Stamps dhe gjyshja ime ka pasur të veten një dyqan mallrash në atë lagje të zezakëve që në fillim të shekullit, ajo shpërtheu menjëherë:
- Si? Ti je një debutuese?
Qëndrimi i saj m’u duk mjaft qesharak. Sepse, vajzat zezake në ato lagje të qyteteve të vogla të Jugut, edhe pse shumë të varfëra, përpiqeshin për të qenë sa më denjësisht në nivelin e botës së të mëdhenjve, njësoj sic edhe vajzat e lagjeve të të bardhëve, që shfaqeshin nëpër revista. Duhet pranuar që ky nivel nuk ishte aspak i njëjtë. Ndërkohë që vajzat e bardha kishin mundësi të dukeshin si princesha, të uleshin nëpër kafene me filxhanin e kafesë përpara, duke bërë biseda me njëra-tjetrën, ne të zinjtë uleshim nëpër qoshe të lagjes dhe mësonim mbi vlerat e botës dhe shpenzonim për këto libra, edhe pse me shumë pak para.
Ne tërhiqeshim te të qëndisurat, madje, unë kisha një koleksion të gjerë fijesh shumëngjyrëshe për të krijuar mrekullira me to. U perfeksionova në stilin e kryqëzimit të të qëndisurit, aq sa vetëm në fustanet dhe jastëkët e mi ato gjendeshin aq të bukura. Isha e përqëndruar në punët e thjeshta të shtëpisë, në të të hekurosurit apo të larjes, madje edhe gatuaja gjellë me zarzavate, por, edhe pse nuk kishim gjithnjë mish për të ngrënë, ishte e detyrueshme të mësoja për të gatuar. Zakonisht, sipas forcës së zakonit, gjatë periudhës kur isha dhjetë vjece, përfundimi i shkollimit tim u bë kuzhina e një gruaje të bardhë.
Zonja Viola Kulinan qe një grua e shëndoshë, e cila jetonte në një shtëpi me tre dhoma, diku afër ndërtesës së Postës. Ajo ishte jashtëzakonisht e shëmtuar, përvecse kur buzëqeshte dhe rrotullonte sytë, gjë që ia bëntë shëmtirën t’i zbehej pak. Fytyra i shndërrohej në atë të një elfi të shkurtër. Zakonisht ajo buzëqeshte deri në mbrëmje vonë, për aq kohë sa mikeshat e saja uleshin në divane dhe zonja Gloria, kuzhinierja e shtëpisë, i servirte filxhanet e cajit e të tjera, ndërkohë që ato bisedonin.
Saktësia në shtëpinë së saj ishte e cuditshme. Gotat duhet të qëndronin vetëm në atë vend e askund tjetër. Në orën 12.00 fiks, tavolina duhej të ishte e shtruar dhe nuk kalonte sekondi. Ajo ulej në tavolinë dhe e fillonte drekën në 12.15, edhe nëse i shoqi i saj akoma nuk ishte kthyer nga puna.
M’u desh një javë e gjatë për të mësuar ndryshimet midis pjatave të shumëllojshme të sallatave dhe të tjerave.
Zonja Kulinan e ruante mirë traditën e prindërve të saj. Ata ishin nga Virxhinia. Ndërsa zonja Gloria, e cila bënte pjesë në kategorinë e skllevërve, sepse ishte shërbyese në atë shtëpi, më tregoi tërë historinë e zonjës Kulinan. Ajo kishte qenë e martuar, por familja e të shoqit ishte mjaft e varfër, e kundërt me familjen e saj. Megjithatë, kjo gjë nuk ishte bërë pengesë për lidhjen e tyre martesore.
Aq e shëmtuar sa ishte ajo, mendoja me veten, ishte me fat që kishte arritur të gjente një bashkëshort. Por zonja Gloria nuk më lejonte të thosha asnjë mendim mbi shëmtinë e saj. Ajo ishte shumë e durueshme me mua, në cdo punë shtëpie që mësoja. Enët e kuzhinës ishin aq shumë e aq të ndërlikuara, saqë vetëm gotat ishin të ndara në disa kategori, si ato të ujit, të verës, të lëngjeve të frutave, etj, e në mënyrë absolute nuk duheshin ngatërruar asnjëherë. Të mos numëroj më gjërat e tjera. Unë dhe zonja Gloria kishim enët tona që vendoseshin vecantë. Me kohë, fillova të zgjeroj fjalorin e mësimit të kuzhinës, dhe gati-gati sikur mësova një gjuhë tjetër. Gjithashtu isha e afeksionuar shumë me novelat që mbante zonja Kulinan në dhomën e saj, sidomos atë të “ Lizës në botën e cudirave”.
I shoqi i saj në kujtesën time ka mbetur mjaft i zymtë. Gjithnjë e ngatërroj me pamjet e të bardhëve të tjerë.
Një mbrëmje, ndërsa unë dhe zonja Gloria po ktheheshim në shtëpi, ajo më tha se zonja Kulinan nuk mund të kishte fëmijë. Arsyeja ishte se ajo kishte kocka shume delikate. Gjithashtu më tha se mjeku ia kishte hequr organet e brendshme femërore. Kurse unë arsyetova se ato mund të ishin organe si të derrit, si për shembull: mëlcia, zemra apo shpretka e saj dhe rezultova se ajo jetonte pa ato. Për këtë arsye ajo pinte pa fund alkool. Dhe prandaj abuzonte me to.
Kur ia tregova këtë gjë edhe Baileit, ai qe dakort me mua. Por gjithashtu ai më informoi se zoti Kulinan kishte dy vajza me një grua të zezë, të cilat unë i njihja shumë mirë. Ai më konfirmoi se vajzat kishin tiparet e të atit në fytyrat e tyre. Unë s’e mbaja mend pamjen e tij që të bëja lidhjen e ngjarjes, por e mora për të vërtetë këtë gjë, sepse vajzat ishin lëkurëbardha, në ndryshim me të nënës së tyre, gjë që të con në përfundimin se zoti Kulinan ka qenë vërtetë i ati.
Keqardhja ime për zonjën Kulinan u shfaq të nesërmen në mëngjes, kur sapo më pa më buzëqeshi si të isha një kotele. Ato vajzat e huaja mund të kishin qenë të sajat, por janë aq të bukura. Nuk do të kishin nevojë t’i mbanin flokët e tyre të gjatë vetëm gërsheta dhe mund të kujdeseshin për pamjen e tyre, veshjet, në qoftë se do të jetonin në këtë shtëpi. Buzët e tyre ishin aq të bukura dhe jo sic i kanë vajzat zezake zakonisht. Zonja Kulinan nuk e di se c’ka humbur. Apo ndoshta e ka ditur dhe e ka pranuar? E shkreta ajo!
Javë më vonë, unë vija më herët në shtëpinë e saj dhe ikja më vonë se zakonisht, sepse përpiqesha ta ndihmoja me praninë time si një vajzë e vogël që isha. Nëse do kishte vajzat e veta, nuk do të kishte nevojë për mua, nuk do të shkoja unë derë më derë të mikeshat – komshije të saj për t’i ftuar në kohën e cajit, por do të shkonin ato.
Një pasdite, zonja Gloria më tha që t’i shërbeja unë zonjave të ulura në divane. Ndërkohë që unë po merresha me vendosjen e filxhaneve dhe të ibrikut në tavolinën para atyre, njëra nga ato më pyeti:
- Si të quajnë vogëlushe?
Zonja Kulinan ndërhyri menjëherë:
- Kjo vajzë është fjalëpakë. E quajnë Margaret.
- Mos është e metë kjo, e shkreta?
- Jo. Mesa kam kuptuar unë, ajo flet vetëm atëherë kur dëshiron, por zakonisht është e urtë si një miush i vogël. Kështu Margaret?
I buzëqesha. E shkreta. Pa organe të brendshme dhe mezi e thotë emrin tim.
- Më duket një vajzë e ëmbël.
- Edhe mundet të jetë. Por emrin e ka shumë të gjatë, më lodh, do kisha dëshirë ta thërrisja Marie më mirë.
Unë u zhduka në kuzhinë. Ajo grua e tmerrshme nuk mund të më quante asnjëherë Marie, sepse unë isha shërbyese në atë shtëpi dhe jo vajza e saj.
Atë mbrëmje u ula të shkruaj një poemë, me dëshirat e mia për të qenë një grua e bardhë, e shëndoshë dhe pa fëmijë. Doja të bëja një tragjedi mbi të gjitha. Sepse në thellësi të saj, doja të prekja brenda vetes dhimbjen dhe vetminë e madhe të zonjës Kulinan.
Të nesërmen ajo më thërriti duke ma shtrembëruar sërish emrin. Unë dhe zonja Gloria po lanim enët e drekës, kur ajo erdhi tek dera e kuzhinës.
- Marie!
- Kush është Maria? – e pyeti zonja Gloria.
Por zonja Kulinan dhe unë e dinim shumë mirë se cila ishte Maria.
- Dua që Maria të shkojë deri tek shtëpia e zonjës Randal e t’i cojë asaj një tas me supë të ngrohtë, sepse nuk ka qenë mirë me shëndet këto ditë.
Zonja Gloria zgurdulloi njëherë sytë dhe pastaj e vështroi atë.
- E keni fjalën për Margaretin, zonjë? Emri i saj është Margaret, jo Maria!
- Ky emër është shumë i gjatë, që tani e tutje është Maria. Hidhe supën të ky tas i bukur kinez dhe, të lutem Marie, gjatë rrugës mbaje me kujdes që të mos derdhet.
Asnjë nga skllevërit në raste të tilla nuk e kanë pasur këtë privilegj, aq më tepër që zonja e shtëpisë të pëlqejë të thërrasin në emër, sipas dëshirës së tyre. Zakonisht, thirreshin zezakë, matrica, pisanjosë, zogj të zinj, sorra apo fantazma.
Zonjës Gloria për një cast iu krijua një gjendje keqardhjeje për mua. Më pas, më zgjati përpara supierën dhe tha:
- Mos ia vër re! Mos i kushto rëndësi se ashtu është ajo. Shkopinjtë dhe gurët mund të të thyejnë kockat, kurse fjalët... ah.! Ti e di, unë kam punuar këtu për gati njëzet vjet.
Ajo hapi derën që unë të kaloja.
- Njëzet vjet. Isha pak a shumë në moshën tënde kur kam ardhur këtu. Emri im i vërtetë është Halelujah. Kështu më quante mamaja ime. Por amvisa ime më thoshte gjithnjë “ Gloria” , e kështu më mbeti përjetë. Por është më i bukur ky i dyti.
Unë ndodhesha në mes te monopatit, që ndodhet në anë të shtëpisë, kur zonja Gloria shtoi:
- Është edhe i shkurtër si emër.
Atë cast më erdhi për të qeshur, ( imagjino sikur të quhej Halelujah) por ishte dhe për të qarë se, për qejfin e një gruaje të bardhë, të ta ndryshonte emrin si t’i vinte asaj për mbarë. Zemërimi atë cast më kontrolloi gjendjen. Duhet të lija punën, por problemi tashmë dihej se si. Mamaja nuk do të më linte të tërhiqesha për asnjë arsye të kotë.
- Ajo është një pjeshkë. Ajo grua është taman si pjeshkë.
Zonja Randall ishte duke thënë këto, kur ma rrëmbeu nga duart supierën plot .
Për një javë rresht, sa herë që zonja Kulinan më thërriste Marie, unë e vëzhgoja në fytyrë me kujdes. Ajo s’e vinte aspak re faktin që unë fillova të vij me vonesë dhe ikja më shpejt se zakonisht. Më shumë mërzitej zonja Gloria, sepse i ngatërroja herë pas here punët e kuzhinës. Së fundmi, mendoja se ajo do t’ia raportonte gabimet e mia asaj, por nuk e bëri asnjëherë.
Kurse Bailei më zgjidhi një dilemë. Më përshkroi me detaje listën e enëve të kuzhinës që ajo i kishte më për zemër e i ruante me kujdes. Dhe mbi të gjitha ishin një tabaka e bukur dhe një komplet filxhanësh caji ngjyrë të gjelbërt. Të nesërmen, ndërsa po vishej, zonja Gloria më urdhëroi t’i shërbeja zonjave cajin e përditshëm. Atëherë unë mora atë komplet dhe tabakatë që ajo i preferonte, për ta gëzuar. Por kur u afrova pranë tavolinës, dëgjova zonjën Kulinan:
- Maria!
Aq shumë u tremba, saqë u drodha dhe dy nga filxhanët e gjelbërt bashkë me pjatat e tyre më ranë nga dora drejt në dysheme.
Absolutisht, Baileit nuk munda t’i tregoj asgjë nga ngjarja, por sa herë që kaloj pranë vendit të ngjarjes, më kujtohet fytyra e saj e shëmtuar e shtrirë përtokë, duke qarë filxhanët e thyer. Më vjen për të qeshur me të madhe.
- Oh, mama...! Oh i dashur Gaud! Ishin nga Virxhinia. Oh, mama.. më fal...!
Zonja Gloria erdhi me vrap nga oborri, ndërsa gratë që nga divani bënë një rreth përqark saj. Zonja Gloria u pikëllua më shumë sesa vetë zonja Kulinan.
- Ajo theu kompletin e filxhanëve nga Virxhinia! Cfarë të bëjmë ne tani? – u qa zonja Gloria.
Zonja Kulinan ia dha më shumë ulërimës.
- Kjo zezakja e ngathët! Kjo zezakja e vogël e zezë dhe e ngathët!
Njëra nga mikeshat, ajo që e kishte fytyrën më të vjetër dhe të shëmtuar, u ul përtokë pranë asaj dhe tha:
- Kush e bëri këtë gjëmë Viola, Maria ishte? Kush?
Gjithshka aty po ndodhte aq shpejt saqë nuk mbaj mend sesi veprimet pasuan fjalët e shumta, por mbaj mend zonjën Kulinan të thotë:
- Emri i saj nuk është Maria, por Margaret!
Ndërkohë, më fluturoi para fytyrës një pjatë e madhe. Por pjata shkoi e ra drejt e në veshin e zonjës Gloria, e në cast ajo ia dha ulërimës.
Unë dola jashtë dhe derën qëndrore e hapa krejt, me qëllim që komshijtë të dëgjonin gjëmën.
Vetëm për një gjë zonja Kulinan kishte të drejtë: emri im nuk ishte Maria.

A keni veshë të më dëgjoni? - Zoti replikoi

Jonida Roli

- Poemë -
Kush jam Unë?
Kush jeni ju?
Nga keni ardhur?
Ku po shkoni?
Ç'është e gjithë kjo?
A keni përgjigje për këto?

Loja Ime është e përjetshme,
Nga begatia e madhe erdha,
Në begati Unë qëndroj,
Begatinë ty ta kthej.
Nëse ju nuk e kuptoni këtë,
Turpi është juaji!
A e dëgjuat?

Trupi Im,
Është burimi i energjisë,
Në lumin e kohës
Engjëjt kalojnë, epokat vijnë e shkojnë,
Dhe Unë shfaqem e zhdukem
Me gjithçka Unë luaj kuka-fshehti,
Në: Sa hap e mbyll sytë!

Unë jam Grimcë,
Unë jam Valë,
Rrotullues me shpejtesinë e rrufesë.
Unë jam Luhatja,
Unë jam Princi,
Unë jam duke bërë,
Kjo është vepër,
Por vepra Ime.
Unë jam galaktikë, zbrazëtia e hapësirës
Në Rrugën e Qumështit.
Unë jam i Çmenduri,
Por i sakti.
Unë jam mendimtari, i menduari, mendimi.
Unë jam kërkuesi, ai që kërkon, kërkimi.
Unë jam vika e vesës, shkëlqimi i diellit, stuhija,
Unë jam fenomeni, fusha, forma.
Unë jam shkretëtira, oqeani, qielli.
Unë jam Më i Lashti!

Në ju Jam:
Ndërgjegjia e pastër e pakufijshme,
E vërteta, ekzistenca.
Në shprehjet e pafundme unë vij dhe shkoj,
Luaj kukafshti me to,
Në xixëllimën e syve,
Por, loja ime është përjetësia.
Për ju Jam:
Drita, errësira,
E mira, por kurrë e keqja.
Ju më kërkoni, Unë ju arrij.
Ju më largoni, Unë ju dënoj.
I largëti, i afërti.

Engjëjt fluturojnë
Ndërsa Unë brenda thellësive
Mbetem.
Sërish,
Nga begatia erdha,
Në begatinë unë fort qëndroj.

Bashkohuni me mua, në vallen time.
Ju lutem, bashkohuni me mua tani.
Por, nëse ju harroni veten tuaj,
Ju kurrë nuk do të dini se si,
Kjo lojë është luajtur
Në shtratin e oqeanit të Përjetësisë.

Ndaleni këtë agoni të dëshirave tuaja,
Hiqini nga vetja këto kotësira.
Mos mendoni, mos ngurroni.
Kthehuni brenda vetes
Vetëm krijoni ... vetëm krijoni...
VETVETEN!

Loja ime është Përjetësia,
Nga begatia erdha,
Në begatinë Unë qëndroj,
Në begati Unë ty ta kthej.
Por, nëse ju nuk kuptoni,
Turpi është vetëm i JUAJI.
Më dëgjuat?
Por, a më kuptuat?