Përktheu nga origjinali:
Jonida Roli
Emily Dickinson ( 1830-1886)
Nxirre të vërtetën, por thuaje atë pjerrtazi
Nxirre të vërtetën, por thuaje atë pjerrtazi,
Suksesi shtrihet në qark,
I tejndriçuar për kënaqësinë tonë shëndetligë,
Surprizë e madhërishme e së vërtetës.
Teksa ndriçon tek fëmijët, lehtësisht
Me njëfarë shpjegimi,
E vërteta duhet të shkëlqejë gradualisht,
Ose çdo njeri duhet të verbohet.
William Wordsworth (1770-1850)
Bota është e tepërt me ne
Bota është e tepërt me ne, herët a vonë
Duke i marrë dhe harxhuar, i çojmë dëm fuqitë tona,
Thuajse nuk e shohim natyrën që është e jona,
Zemrat i kemi flakur tutje, një nder i ndyrë i yni.
Ky det i zhvesh gjoksin hënës.
Erërat do të ulërijnë gjatë tërë orëve,
Më pas mblidhen porsi lule të fjetura.
Për këtë, për gjithçka, ne jemi të shpërndarë.
Kjo nuk na lëviz nga vendi, Zot i madh, më mirë
Të isha një mëndak me një kredo të vjetëruar,
Të mundja, teksa qëndroja në këtë lëndinë plot ëndje,
Të shihja fluturimthi, që të isha më pak i vajtueshëm.
Të kisha psherëtimën e Proteusit kur vjen nga deti,
Ose të dëgjoja Tritonin plak teksa fryn bririn e tij.
Carl Sandsburg (1878-1967)
Mjegulla
Mjegulla vjen
Me putrën e vogël prej maceje.
Zbret duke vështruar,
Përtej limanit dhe qytetit,
Kofshë përmbi kofshë të heshtura dhe,
Më pas, vazhdon rrugën e saj.
Nikki Giovanni ( 1943- )
Grua
Ajo donte të shndërrohej në një fije bari
Përgjatë fushës,
Por ai nuk mund të pranonte të
Bëhej lulja e radhiqes.
Ajo donte të shndërrohej në një gushëkuq,
Me këngë midis degësh.
Por ai refuzoi të bëhej
Pema e saj.
Ajo thuri veten në një rrjetë dhe
Kërkoi një vend ku të shplodhej.
U kthye nga ai,
Por ai qëndroi drejt dhe
Kundërshtoi që të bëhej qoshja e saj.
Ajo u përpoq të shndërrohej në një libër,
Por ai nuk mund ta lexonte.
Ajo u bë një bulb, por
Ai nuk e la të rritej.
Ajo vendosi të bëhej
Grua.
Por ai sërish refuzoi të
Të bëhej burrë.
Ajo vendosi se kjo gjë
Ishte në rregull për të.
George Herbert (1593-1633)
Dashuria
Dashuria më uroi mirëseardhjen dhe shpirti im u ndje
Fajtor i rërës dhe i mëkatit.
Por ajo, symprehtë, kur më shihte tek rritesha i plogësht
Që kur hyra në të,
U afrua më tepër tek unë, më pyeti ëmbëlsisht
Nëse më mungonte diçka.
“Një mysafir,”- u përgjigja, “i vlefshëm për të qenë këtu”.
Ajo më tha: “ Ti do të jesh ai!”
“Unë? I panjerëzishmi?, I padëshirueshmi? Ah e dashura ime!
Unë nuk mund të jem dot!”
Dashuria zuri dorën time me buzëqeshje, u përgjigj:
“ Kush tjetër përveçse meje, i krijoi sytë?”
“E vërteta, Zot, por unë i kam shkatërruar ata.
Lëre trupin të shkojë aty ku e meriton!”
“Ti nuk e di,” tha dashuria, “fajin kush e krijoi?”
“ E dashura ime, unë do të të shërbej!’
“Duhet të ulesh!” ajo u përgjigj. “Shijo vaktin tim!”
Së fundmi, u ula dhe hëngra.
William Blake (1757-1827)
Trëndafili i sëmurë
Oh, trëndafil, ti art i sëmurë!
Ngrohtësia e padukshme
Fluturon nëpër natë,
Mes stuhisë hungëritëse
Ka gjetur shtratin tënd
Të gëzimit përvëlues.
Dhe kjo dashuri sekrete e errët
Jetën tënde e shkatërroi.
Ralph Waldo Emerson (1803-1882)
Ditët
Vajza të kohës, ditë hipokrite.
Të mbytur, të pagojë, si dervishë këmbëzbathur
Që marshojnë të vetëm në një vijë të pafundme.
Sjellin diadema dhe fagotë me duart e tyre.
Ofrojnë dhurata me secilën dorë.
Ushqim, mbretëri, yje dhe një qiell që i mban të gjitha.
Unë, në kopshtin e ndërthhurur, pashë madhështinë,
Por harrova dëshirat e mëngjesit. Me ngutje,
Mora pak fije bari, disa mollë dhe dita
U kthye në heshtje. Por, tepër vonë,
Nën petkat e saj, pashë përbuzjen.
Dylan Tomas (1914-1953)
Mos shko me butësi nëpër natë të mirë
Mos shko me butësi nëpër natë të mirë.
Mosha e vjetër duhet djegur dhe përçarë në fund të ditës.
Zemërim, zemërim kundrejt vdekjes së dritës!
Mendova që të urtët besojnë se errësira është e drejtë për ta.
Sepse fjalët e tyre nuk kanë degëzime drite.
Mos shko me butësi nëpër natë të mirë!
Burra të mirë, dallgë të fundit, qajnë ndriçimet e tyre.
Veprat e brishta mund të kenë kërcyer në një dafinë të gjelbër.
Zemërim, zemërim kundrejt vdekjes së dritës!
Të urtët që zunë t’i këndojnë diellit në fluturim
Dhe mësuan, tepër vonë, të mbajnë zi në udhën e tij.
Mos shko butësisht nëpër natë të mirë!
Buzë varrit ata që shohin me psherëtima të errëta,
Syverbuar mund të digjen si meteorë dhe të shthuren.
Zemërim, zemërim kundrejt vdekjes së dritës!
Dhe ti, im atë, aty mbi kulmin e dëshpëruar,
Më mallko ose më beko tani me lotët e tu.Unë lutem:
Mos shko butësisht nëpër natë të mirë!
Zemërim, zemërim kundrejt vdekjes së dritës!
Sylvia Path ( 1874-1963)
Kënga e mëngjesit
Dashuria të lëvizi si një orë të madhe dhe e artë.
Mamia të dha një dackë në fund të këmbëve dhe e qara jote
E zhveshur zuri vendin e saj midis elementësh.
Zërat tanë pritën mrekullisht ardhjen tënde. Një statujë e re.
Në një muzeum të projektuar, lakuriqësia jote
I dha hije mbrojtjes sonë.Qëndrojmë të palëvizur, si një mur.
Nuk jam më nëna jote. Vjen një re,
Si një pasqyrim për të reflektuar ngaldalësinë e lëvizjes së saj,
Më pas, për t’u prehur në dorën e erës.
Netëve, frymëmarrja jote si një mollëkuqe
Regëtin përgjatë trëndafilave ngjyrë rozë.Qëndroj zgjuar të të dëgjoj:
Një det i largët lëviz në veshin tim.
Vjen një e qarë dhe kërcej rëndshëm, por jam lule
Në qëndresën e natës sime Viktoriane.
Goja jote hapet si ajo e një maceje. Dritarja katrore,
Zbardh dhe gëlltit yjet e saj dembele. Dhe tani
Me grushtin tënd plot nota,
Ngre lart zanoret e tua porsi balona.
Amy Lowell (1874-1925)
Erë dhe argjend
Shkëlqim i mrekullueshëm,
Hëna vjeshtore noton në qiellin e zbehtë dhe
Peshqit tundin bishtin e tyre duke shkëlqyer luspat.
Ja, ajo po u kalon përpara!
A.E.Housman (1859-1936)
Me trishtime zemra më është ngarkuar
Me trishtime zemra më është ngarkuar.
Miq të artë kam pasur.
Për disa prej tyre buzë-trëndafili isha.
Për të tjerë, këmbëlehti.
Për nga përrenjtë shumë të gjerë për t’u kapërcyer,
Djemtë këmbëlëhtë qëndrojnë,
Vajzat buzë-trëndafilta flenë
Nëpër fushat ku ato veniten.
